Elektronowy mikroskop skaningowy w inżynierii biomedycznej

Abstract

"W ostatnich latach inżynieria materiałowa coraz częściej wkracza w różne specjalności medyczne. Związane jest to głównie z coraz szerszym stosowaniem nowych materiałów i technologii w produkcji różnego rodzaju narzędzi, urządzeń i aparatów medycznych, a także implantów, protez itp. W tych przypadkach najczęstszym zagadnieniem badawczym jest poznanie ich zachowania się w organizmie ludzkim, głównie poprzez określenie wzajemnego oddziaływania stosowanych materiałów i tkanek organizmu. Właściwości, a tym samym zachowanie się materiałów w różnych środowiskach, zależą głównie od ich składu chemicznego i struktury, dlatego też do tego typu badań stosuje się metody od dawna wykorzystywane w naukach technicznych, takie jak: spektrometrię (np. rentgenowską, mas, XPS ESCA, Augera, FTIR, Ramana), dyfraktometrię (rentgenowską, elektronów, neutronów) oraz mikroskopię (optyczną, elektronową, laserową). Wymienione metody pozwalają na określenie budowy wewnętrznej oraz struktury powierzchniowej ciał stałych. Są one także coraz częściej wykorzystywane w inżynierii biomedycznej w celu określania budowy biomateriałów i ich interakcji z różnorakimi tkankami [1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37]. W większości z tych metod badawczych informacje uzyskuje się z powierzchni badanego materiału. Biorąc pod uwagę, że interakcje między tkankami a materiałami biomedycznymi zachodzą na powierzchni tych materiałów oraz że wiele ze współczesnych elementów biomedycznych poddawanych jest modyfikacjom powierzchniowym [38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55], urządzenia te są tym bardziej predysponowane do stosowania w szeroko rozumianej inżynierii biomedycznej. [...]""W ostatnich latach inżynieria materiałowa coraz częściej wkracza w różne specjalności medyczne. Związane jest to głównie z coraz szerszym stosowaniem nowych materiałów i technologii w produkcji różnego rodzaju narzędzi, urządzeń i aparatów medycznych, a także implantów, protez itp. W tych przypadkach najczęstszym zagadnieniem badawczym jest poznanie ich zachowania się w organizmie ludzkim, głównie poprzez określenie wzajemnego oddziaływania stosowanych materiałów i tkanek organizmu. Właściwości, a tym samym zachowanie się materiałów w różnych środowiskach, zależą głównie od ich składu chemicznego i struktury, dlatego też do tego typu badań stosuje się metody od dawna wykorzystywane w naukach technicznych, takie jak: spektrometrię (np. rentgenowską, mas, XPS ESCA, Augera, FTIR, Ramana), dyfraktometrię (rentgenowską, elektronów, neutronów) oraz mikroskopię (optyczną, elektronową, laserową). Wymienione metody pozwalają na określenie budowy wewnętrznej oraz struktury powierzchniowej ciał stałych. Są one także coraz częściej wykorzystywane w inżynierii biomedycznej w celu określania budowy biomateriałów i ich interakcji z różnorakimi tkankami [1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37]. W większości z tych metod badawczych informacje uzyskuje się z powierzchni badanego materiału. Biorąc pod uwagę, że interakcje między tkankami a materiałami biomedycznymi zachodzą na powierzchni tych materiałów oraz że wiele ze współczesnych elementów biomedycznych poddawanych jest modyfikacjom powierzchniowym [38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55], urządzenia te są tym bardziej predysponowane do stosowania w szeroko rozumianej inżynierii biomedycznej. [...]"