Przeglądaj {{ collection }} wg Autor "Ulańska, Danuta"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3

Badania jednoprzęsłowych tarcz ze wspornikami
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa i Architektury. Katedra Budownictwa Betonowego, 1991) Ulańska, Danuta; Sułocki, Jerzy; Godycki-Ćwirko, Tadeusz
Zbadano 8 jednoprzęsłowych tarcz z dwustronnymi wspornikami. Wszystkie tarcze miały stałą wysokość H = 1,0 m; rozpiętość przęsła 1 = 1,00 m oraz grubość t = 0,08 m. Elementy podzielone były na dwie serie: seria pierwsza (TG-1) składała się z 4 tarcz, których wsporniki miały wysięg lk = 1,0 m (H/lk = 1), seria druga o symbolu TG-2 - z 4 tarcz o lk = 0,5 m (H/lk = 2). W każdej serii dla dwóch tarcz zaprojektowane było zbrojenie ortogonalne (elementy TG-1/0 i TG-2/0) i dla dwóch zbrojenie trajektorialne (TG-1/t, TG-2/t). Każde z tych zbrojeń wykonano w dwóch wersjach: ,,s" dostosowane do wyznaczonego stanu naprężenia wg teorii sprężystości, ,,f' dostosowane do stanu naprężenia po zarysowaniu. Wszystkie tarcze wykonano z betonu o wytrzymałości kostkowej bliskiej 30 MPa i zazbrojono stalą 34GS. Tarcze serii pierwszej miały współczynnik zbrojenia głównego nad podporą równy μa = 0,83 %, serii drugiej - μa = 0,3 %. Tarcze obciążone były 4 siłami skupionymi usytuowanymi na górnej krawędzi modeli, po jednej na końcach wsporników i po dwie w środku przęsła. Elementy zostały obciążane do wartości 4P = 200 kN i odciążane do zera trzykrotnie, a następnie obciążane były skokowo przy przyroście siły co 4P = 200 kN, aż do zniszczenia. Przy każdym skoku obciążenia prowadzone były pomiary: ugięć, odkształceń stali zbrojeniowej we wszystkich prętach poziomych, odgiętych 1 strzemionach, odkształceń betonu na bocznej powierzchni tarcz, szerokości rozwarcia rys, W pracy zamieszczono 19 tablic, w których zestawiono wyniki pomiarów. Zamieszczono również inwentaryzację propagacji rys na powierzchniach tarcz oraz analizę stanu zarysowania i ugięć. W sposób graficzny pokazano odkształcenia betonu Ex i Ey na wysokości elementów w wybranych przekrojach oraz rozkład naprężenia w zbrojeniu głównym i strzemionach w funkcji obciążenia. Przedstawiono rozkłady sił i naprężeń normalnych w przekrojach tarcz oraz opisano sposób wyczerpania nośności poszczególnych elementów. Otrzymane rezultaty pozwoliły ocenić skuteczność różnie ukształtowanego zbrojenia w przypadkach zabezpieczenia tarcz przed nadmiernie szerokimi rysami oraz zapewnienia maksymalnej sztywności i nośności wsporników.
Przenoszenie sił ścinających przez zbrojenie osiowo rozciągane w zarysowanych przekrojach elementów żelbetowych Badania doświadczalne
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 1995) Ulańska, Danuta; Czkwianianc, Artem. Red. nauk.; Godycki-Ćwirko, Tadeusz
Przenoszenie sił ścinających w zarysowanych przekrojach elementów żelbetowych, przy odpowiednio szerokiej rysie, związane jest z efektem klockującym zbrojenia. Głównym celem badań było ustalenie zależności siły klockującej od wartości siły rozciągającej w zbrojeniu przy różnym sposobie i długości kotwienia prętów w betonie. Skupiono się na określeniu granicznej siły klockującej, to jest na przypadku, w którym pręt zbrojeniowy jest wciskany w grubą otulinę (a/d ≥4) lub betonowy blok. Zbadano 10 serii elementów betonowych ze sztuczną rysą, zbrojonych jednym prętem. Serie podstawowe III. I do III.4 miały zbrojenie o różnej długości kotwienia w bloku za rysą (kotwienie mechaniczne, lk = 20d, 12d, 6d). Serie porównawcze różniły się wytrzymałością betonu, średnicą zbrojenia i rodzajem stali. W każdej serii badano elementy, w których zbrojenie rozciągano siłą N = α Nn (przy czym α zmieniało się od α= 0.5 do α= 0.9). Po wprowadzeniu odpowiedniej siły do zbrojenia, obciążano pręt w płaszczyźnie rysy siłą poprzeczną V d zwiększaną aż do zniszczenia. W trakcie badania mierzono względne przemieszczenie brzegów rysy i przyrost szerokości rozwarcia rysy. Wyniki badań zestawiono w Załączniku. W publikacji będącej raportem z badań opisano mechanizm działania efektu klockującego, wpływ sił przyczepności i siły poprzecznej na degradację betonu wokół pręta, podano funkcję zależności Vd- s oraz krzywe graniczne Vduα - N.
Skurcz i pełzanie betonów samozagęszczalnych
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 2004) Czkwianianc, Artem; Pawlica, Jerzy; Ulańska, Danuta; Kamińska, Maria E.
Ogółem zbadano 12 betonów samozagęszczalnych o różnych składach w czterech klasach wytrzymałości. Składy betonów różniły się przede wszystkim proporcją między ilością cementu i dodatku. Do wykonania betonów zastosowano cement portlandzki CEM I, cement hutniczy CEM III oraz kruszywo naturalne do 16mm. Jako dodatki stosowano popiół lotny oraz mączkę wapienną. Badanie skurczu prowadzono na próbkach 70x70x280mm oraz 100x100x500mm. Przez 7 dni próbki dojrzewały w warunkach laboratoryjnych, następnie w pomieszczeniu o temperaturze powietrza 20°C i wilgotności względnej 50%. Pełzanie badano na próbkach walcowych 01501300mm, które pielęgnowano i badano w takich samych warunkach. Skurcz końcowy od wysychania wynosił 0.54 + 0.88mm/m i był zbliżony lub nieco większy od obliczonego wg normy jak dla betonów zwykłych. Współczynnik pełzania betonów wynosił 1.1 + 2.4 w zależności od zarobu i był mniejszy niż dla betonów zwykłych. Pełzanie zależało od rodzaju cementu i rodzaju dodatku. Wraz ze wzrostem wytrzymałości i wieku betonu w chwili obciążenia pełzanie było mniejsze. Końcowe odkształcenia pełzania były mniejsze dla betonów z cementem hutniczym niż z cementem portlandzkim. Betony z dodatkiem popiołu lotnego miały mniejsze odkształcenie pełzania niż betony z dodatkiem mączki wapiennej.