Materiały konferencyjne, referaty (WBiNoŻ)

Stały URI dla kolekcjihttp://hdl.handle.net/11652/1739

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 69

Analiza obrazu mikroskopowego w badaniach biodegradacji PE modyfikowanych skrobią
(Politechnika Łódzka, 2001) Kuberski, S.; Zarzycki, R.; Żakowska, Z.; Stobińska, H.; Piątkiewicz, A.
Folie polietylenowe modyfikowane skrobią w ilości 10% i 20% poddane zostały biodegradacji przy użyciu wyselekcjonowanych aktywnych amylolitycznie szczepów z grupy bakterii, promieniowców i grzybów strzępkowych. Kontrolę biodegradacji folii przeprowadzono na podstawie analizy obrazu mikroskopowego. Stwierdzono, że po 30 dniach inkubacji folie zawierające 10% skrobi nie wykazały żadnych objawów degradacji. Na folii zawierającej 20% skrobi wystąpiły ogniska ubytku ziaren skrobi, głównie w wyniku rozwoju A. niger, A. oryzae, a także promieniowca (szczep 33).
Antydrobnoustrojowe własności olejków eterycznych Jodły (Abies L.) i Bylicy (Artemisia L.)
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Kunicka, Alina; Kalemba, Danuta
Badano aktywność antydrobnoustrojową 5 olejków eterycznych pochodzących z różnych gatunków jodły: Abies alba, Abies grandisi, Abies koreana, Abies nordmaniana i Abies veitcki oraz olejki 3 bylic: Artemisia abrotanum, Artemisia absinthium i Artemisia vulgaris. Zestaw organizmów testowych obejmował bakterie Escherichia coli, Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus, Bacillus subtilis, drożdże Cancida mycoderma i pleśnie Aspergillus niger. Do badania wykorzystano metodę impedymetryczną, umożliwiającą określenie nie tylko efektu statycznego czy całkowitej inhibicji wzrostu drobnoustrojów, ale również redukcję liczby komórek w warunkach modelowych. Badane olejki jodły i bylicy charakteryzują się wysoką aktywnością w odniesieniu do bakterii Gram+, skutecmie eliminując bakterie S. aureus ze środowiska oraz hamując wzrost bakterii przetrwalnikujących B. subtilis.
Bakterie z rodzajów Aeromonas i Pseudomonas jako wskaźniki kolonizacji systemów dystrybucji wody pitnej
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Kręgiel, Dorota; Rygała, Anna
Wzrost mikroorganizmów w systemach dystrybucji wody jest związany z obecnością różnych związków organicznych. Nawet ich niskie stężenia powodują wzrost i kolonizację bakterii, głównie z rodzajów Pseudomonas i Aeromonas. Wyniki badań systemów dystrybucji wody sugerują uznanie ww. rodzajów bakterii jako wskaźników potencjalnej kolonizacji systemów dystrybucji wody pitnej przez bakterie heterotroficzne.
Bioaerozol sal wykładowych i laboratoryjnych
(Politechnika Łódzka, 2001) Stobińska, H.; Skrzycka, A.
Badano zanieczyszczenie mikrobiologiczne powietrza w pomieszczeniach uczelni metodami tradycyjnymi oraz z wykorzystaniem nowoczesnych aparatów pomiarowych. Wykazano wysoki i zróżnicowany stopień mikrobiologicznego zanieczyszczenia powietrza, zależny od rodzaju pomieszczenia i od liczby studentów. Dominującą mikroflorą były bakterie. Pleśnie stanowiły do 39% ogólnej liczby drobnoustrojów zanieczyszczających powietrze, a bakterie hemolizujące od 6 do 17%. W powietrzu występowały bakterie Micrococcus sp., Staphylococcus haemolyticus, Enterobacter aglomerans, Pseudomonas fluorescens, Proteus penneri oraz grzyby pleśniowe Fusarium culmorum, Penicillium waksmanii i Penicillium frequentans.
Biodegradacja kompozytów polimerowych modyfikowanych skrobią przez drobnoustroje termofilne
(Politechnika Łódzka, 2003) Żakowska, Z.; Stobińska, H.; Janda, K.; Kuberski, S.; Goździecki, T.
Przedmiotem badań były szczepy termofilne grzyba Humicola lanuginosa i bakterii rodzaju Bacillus, wyizolowane ze środowisk naturalnych. Mikroflora ta czynnie uczestniczy w biodegradacji folii PE modyfikowanej skrobią. Po 4 miesiącach ich rozwoju środowisko opanowują bakterie przetrwalnikujące, głównie Bacillus stearothermophilus. Ocenę stopnia biodegradacji kompozytu polimerowego dokonano na podstawie analizy obrazu w mikroskopie świetlnym i widma w podczerwieni. Stwierdzono ubytki skrobi i obfity rozwój mikroflory na powierzchni materiału. Nie wykazano zmian w strukturze polietylenu.
Biodegradacja węglowodorów oleju napędowego w obecności podwyższonych stężeń jonów żelaza i ołowiu
(Politechnika Łódzka, 2003) Kwapisz, Ewa; Piątkowska, Aneta; Piotrowicz-Wasiak, Małgorzata; Wojdowska, Wioletta; Bielecki, Stanisław
Skażeniom substancjami ropopochodnymi często towarzyszą zanieczyszczenia metalami ciężkimi. Ich obecność może mieć wpływ na wzrost i proces biodegradacji węglowodorów. Wyniki uzyskane dla szczepów G. alkanivorans S7 i P. fluorescens SL3 wskazują, że obecność jonów żelaza i ołowiu w stężeniach 50 i 100 mg/I powoduje ograniczenie degradacji węglowodorów oleju napędowego. Jony żelaza w zastosowanych dawkach ograniczają aktywność emulgacyjną szczepów. Efektu takiego nie obserwuje się w hodowlach z jonami ołowiu. Łączna obecność jonów żelaza i ołowiu w hodowlach szczepu P. fluorescens SL3 powoduje silne ograniczenie biodegradacji węglowodorów cięższych i gromadzenie się pośredników metabolizmu.
Biodegradacja wielowarstwowego opakowania Tetra-Pack
(Politechnika Łódzka, 2003) Żakowska, Z.; Stobińska, H.; Ratajska, M.; Boryniec, S.; Ślusarczyk, Cz.
Badano rozkład wielowarstwowego opakowania Tetra-Pack przez zespół mikroorganizmów mezofilnych. Biodegradację prowadzono w warunkach modelowych, w naturalnym środowisku glebowym, a także w glebie wzbogaconej w mieszaninę wyselekcjonowanych drobnoustrojów. Stwierdzono, że w grupie drobnoustrojów degradujących opakowanie dominują bakterie Bacillus coagulans i pleśnie Aspergillus niger. Efekty biodegradacji były wzmocnione przez dostęp drobnoustrojów do warstwy celulozowej opakowania oraz wzbogacenie gleby w aktywne mikroorganizmy amylolityczne i celulolityczne.
Biodeterioracja szkła optycznego
(Politechnika Łódzka, 2003) Sitarz, M.; Żakowska, Z.; Kuberski, S.
Deterioracja biologiczna szkła jest powodowana przez mikroorganizmy, które kolonizują na ich powierzchni. Biodeterioracja szkła może być rozpatrywana jako efekt tworzącego się biofilmu. W poniższej pracy badano korozję biologiczną różnych gatunków szkła optycznego przez szczepy grzybów strzępkowych (Aspergillus i Penicillium). Zmiany powierzchniowe obserwowano przy użyciu mikroskopu z podwójnym odbiciem światła. Najsilniejszą destrukcję materiału powodował A. niger, natomiast najsłabiej kolonizowana była powierzchnia szkła z powłoką fluorku magnezu.
Biologiczno-chemiczne utlenianie ścieków włókienniczych
(Politechnika Łódzka, 2001) Solecka, M.; Ledakowicz, S.
Zintegrowane procesy utleniania biologiczno - chemicznego zastosowano do oczyszczania ścieków włókienniczych, zawierających obok zanieczyszczeń nie ulegających biodegradacji także związki podatne na rozkład biochemiczny. Wykazano, że w systemie oczyszczania, w którym metody pogłębionego utleniania (AOPs) stanowią etap pośredni pomiędzy dwoma etapami utleniania biologicznego ścieków można osiągnąć znacznie większą redukcję ładunku zanieczyszczeń niż w systemie, w którym utlenianie chemiczne poprzedza biodegradację. Świadczy o tym 35-85% obniżenie wartości ChZT w ściekach poddanych pogłębionemu utlenianiu, a następnie oczyszczanych metodą osadu czynnego w porównaniu z 85-94% redukcją tego parametru, gdy biodegradację na złożu zraszanym zastosowano przed i po oczyszczaniu chemicznym.
Charakterystyka drobnoustrojów aktywnych w procesie degradacji folii PE modyfikowanej skrobią
(Politechnika Łódzka, 2003) Stobińska, H.; Żakowska, Z.; Goździecki, T.; Ratajska, M.; Jeziórska, R.
Scharakteryzowano uzdolnienia amy]olityczne i celulolityczne bakterii Bacillus firmus i B.coagulans, promieniowców Streptomyces sp. i Streptomyces roseochromogenes oraz grzybów pleśniowych Aspergillus niger i A. oryzae, przeznaczonych do utworzenia zespołu szczepów degradujących folie PE modyfikowane skrobią. Oceniono wzrost szczepów na folii PE modyfikowanej skrobią ziemniaczaną utlenioną oraz skrobią kukurydzianą po 6 i 16 miesiącach procesu biodegradacji. Stwierdzono najlepszy rozwój drobnoustrojów na folii PE zawierającej 30% skrobi ziemniaczanej utlenionej oraz deformację i ubytki ziaren skrobi.
Charakterystyka drobnoustrojów zdolnych do wzrostu w obecności węglowodorów wyższych
(Politechnika Łódzka, 2003) Wojdowska, Wioletta; Bielecki, Stanisław; Kwapisz, Ewa; Piotrowicz-Wasiak, M.
Szczepy bakterii zdolne do degradacji węglowodorów znane sąjako naturalna mikroflora bytująca w skażonym tymi związkami środowisku. W wyniku wieloetapowego skriningu wyizolowano i scharakteryzowano cztery monokultury zdolne do wykorzystania węglowodorów cięższych (C20- C40) jako źródła węgla i energii. Substrat do badań stanowiła frakcja będąca mieszaniną wysokocząsteczkowych węglowodorów. Analizowano hydrofobowość komórek w oparciu o zjawisko adhezji bakterii do cząsteczek węglowodorów w obecności frakcji P-30 i surfaktantów (PEG i Triton).
Charakterystyka szczepu Gordona Alkanivorans S7 degradującego węglowodory oleju napędowego w obecności azotanów
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Kwapisz, Ewa; Polak, Jacek; Wojdowska, Wioleta; Wasiak, Małgorzata; Bielecki, Stanisław
Szczep Gordonia alkanivorans S7, wyizolowany ze ścieków zakładów petrochemicznych, wykazuje zdolność do wzrostu i degradacji szerokiego spektrum węglowodorów w warunkach tlenowych, zarówno w obecności jonów amonowych jak i azotanów. Mimo, że plon biomasy w obecności obu źródeł azotu jest podobny, szybkość biodegradacji jest wyraźnie wyższa w podłożu z azotanami. Szczep G. alkanivorans S7 stanowi nowy przykład tlenowych bakterii denitryfikacyjnych, których wykorzystanie w procesach likwidacji skażeń węglowodorami może prowadzić do zwiększenia efektywności tych procesów
Cytotoksyczność i mutagenność pleśni porażających materiały budowlane
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Gutarowska, B.; Arkusz, J.; Stańczyk, M.; Piotrowska, M.; Stępnik, M.; Żakowska, Z.
Badania obejmowały analizę mikologiczną oraz toksykologiczną ekstraktów z przegród budowlanych porażonych pleśniami (wykrywanie obecności mikotoksyn, ocena aktywności cytotoksycznej i mutagennej). Stwierdzono, że pleśnie na przegrodach budowlanych nie wytwarzały mikotoksyn mimo aktywnego wzrostu. Badane ekstrakty nie wykazywały również efektu cytotoksycznego ani mutagennego. Cecha toksynotwórczości ujawniła się dopiero w warunkach laboratoryjnych po hodowli na pożywce mikrobiologicznej YES oraz na materiałach budowlanych w warunkach kontrolowanej wilgotności z dodatkiem kurzu. Brak tworzenia mykotoksyn w warunkach budynku może być spowodowane obecnością innej towarzyszącej mikroflory. Stwierdzono, iż cytotoksyczność prób na materiałach celulozowych (drewno, płyta gipsowo-kartonowa, tapeta) wynika z obecności wytworzonej przez A.ochraceus ochratoksyny A. Ekstrakty z wykładziny dywanowej wykazywały właściwości cytotoksyczne chociaż nie wykryto w nich ochratoksyny A, co może wskazywać na obecność innych metabolitów. Spadek żywotności mysich fibroblastów 3T3-L 1 narażanych na ekstrakty z cementu i skóry spowodowany był najprawdopodobniej właściwościami chemicznymi tych materiałów.
Detoksykacja żółcieni kwasowej 36 w warunkach kometabolizmu
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Solecka, Monika; Ziemiński, Krzysztof
Określono wpływ barwnika monoazowego Żółcieni kwasowej 36 na wzrost mikroorganizmów osadu czynnego oraz bakterii Pseudomonas fluorescens i Micrococcus luteus. Wykazano, że badany barwnik należy do grupy związków wysoce toksycznych dla organizmów testowych. Świadczą o tym bardzo niskie wartości stężenia efektywnego, wynoszące dla bakterii Micrococcus luteus i drobnoustrojów osadu czynnego 0,0015 mg/dm³, natomiast dla Pseudomonas fluorescens 0,02 mg/dm³. Stwierdzono także, że im większy jest udział objętościowy w ściekach pożywki zawierającej łatwo przyswajalne źródło węgla, tym toksyczność Żółcieni kwasowej 36 jest mniejsza.
Dodatki do żywności a ogólnie pojęte bezpieczeństwo
(Wydawnictwo Politechnika Łódzka, 2017) Drożdżewski, Mateusz; Koło naukowe „BIOACTIVE”. Wydział Biotechnologii i Nauk o Żywności. Politechnika Łódzka.
W artykule zostały opisane dodatki do żywności oraz ich podział ze względu na zastosowanie technologiczne. Ponadto, zostaną omówione aspekty związane z niebezpieczeństwem stosowania wybranych dodatków do żywności. Do niebezpieczeństw tych zaliczono niebezpieczeństwo wynikające z samego procesu produkcji, takie jak przedawkowanie, niekontrolowany wyciek, zapylenie itp. Zostały omówione także wybrane zagadnienia z wpływu dodatków do żywności na zdrowie człowieka, w przypadku przedawkowania lub ich niedoboru. Na koniec tego artykułu omówiono metody zapobiegania nieumiejętnemu korzystaniu z dodatków do żywności oraz wyciągnięto wnioski.
Efekty degradacji folii opakowaniowych przez mikroflorę termofilną
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Szumigaj, Joanna; Żakowska, Zofia; Klimek, Leszek; Bartkowiak, Artur
Badano podatność folii opakowaniowych otrzymanych z celulozy, polikaprolaktonu i polikwasu mlekowego na działalność glebowej mikroflory termofilnej. Po 2 miesiącach kompostowania w temperaturze 48°C przeprowadzono analizę mikrobiologiczną powierzchni folii i wyniki porównano z analizą ilościową mikroflory mezofilnej kolonizującej folie. Liczba mikroflory termofilnej była o rząd lub dwa rzędy wielkości większa niż ilość mikroflory mezofilnej. Dominującą mikroflorą termofilną były szczepy bakterii Bacillus oraz pleśni Aspergillus fumigatus. Na podstawie obserwacji mikroskopowych stwierdzono, że proces biodegradacji folii przez mikroflorę termofilną przebiegał efektywniej i szybciej.
Efektywność niszczenia patogenów w procesach biologicznej stabilizacji osadów ściekowych
(Politechnika Łódzka, 2001) Borowski, S.; Gosińska, A.
Przeprowadzono badania porównawcze trzech metod biologicznej stabilizacji osadów ściekowych pod kątem likwidacji patogenów. Najefektywniejszą metodą okazała się termofilna stabilizacja tlenowa, gdzie przy temperaturze 53°C już po 6 godzinach bakterie z rodzaju Salmonella nie były wykrywalne, a po następnych 6 godzinach bakterie z grupy coli, w tym Escherichia coli. Całkowitą higienizację osadu osiągnięto też w procesie mezofilnej fermentacji beztlenowej poprzedzonej 24 godzinną termofilną stabilizacją tlenową. Natomiast jednostopniowa mezofilna fermentacja beztlenowa okazała się mało skutecznym sposobem pasteryzacji osadu, ponieważ dopiero po 30 dobach procesu statycznego w osadzie nie stwierdzono bakterii patogennych Salmonella sp., a po 40 d bakterii Escherichia coli.
Ergosterol jako wskaźnik szybkości wzrostu grzybów strzępkowych na materiałach budowlanych
(Politechnika Łódzka, 2003) Gutarowska, B.; Kozłowska, J.
W pracy przedstawiono możliwość zastosowania ergosterolu do oszacowania dynamicznych parametrów wzrostu pleśni na materiałach budowlanych. Oszacowano szybkości wzrostu, szybkości zamierania oraz długości trwania fizjologicznych faz wzrostu pleśni. Zastosowanie ergosterolu umożliwia porównanie ze sobą tempa wzrostu różnych gatunków grzybów na materiałach budowlanych oraz wpływu różnych warunków hodowli np. wilgotności materiałów budowlanych na fizjologię wzrostu pleśni. Prezentowane badania dotyczą porównania wzrostu 3 gatunków pleśni na 3 różnych materiałach budowlanych o różnym poziomie wilgotności masowej.
Ergosterol w grzybni szczepów Aspergillus i Penicillium opornych i wrażliwych na działanie triaminy
(Politechnika Łódzka, 2003) Koziróg, A.; Żakowska, Z.; Brycki, B.
Działanie N,N-bis(3-aminopropylo)dodecyloaminy (ADPA) na komórki grzybni, a tym samym na zawarty w nich ergosterol zależy m.in. od fazy rozwoju oraz rodzaju szczepu. Wyższą zawartość tego sterolu obserwuje się na początku fazy stacjonarnej niż w środku fazy wegetatywnego wzrostu, wyjątek stanowi szczep oporny Penicillium expansum. Dawka 0,01 % ADPA powoduje zmiany w ilości ergosterolu odmienne u każdego z badanych gatunków. Szczepy uodpornione z rodzaju Aspergillus charakteryzują się wyższą zawartością ergosterolu niż szczepy wrażliwe. Właściwość ta nie potwierdza się dla Penicillium expansum. Dodatek do hodowli szczepów uodpornionych ADPA - 0,05% dla Aspergillus i 0,03% dla Penicillium powoduje obniżenie zawartości badanego sterolu.
Grzybobójczy efekt działania N,N-BIS(3-aminopropylo) dodecyloaminy na grzyby strzępkowe
(Wydawnictwo SIGMA-NOT, 2006) Koziróg, A.; Żakowska, Z.; Gabara, B.; Brycki, B.
Badania dotyczyły wrażliwości konidiów i grzybni szczepu Aspergillus niger na N,N-bis(3- aminopropylo )dodecyloaminę (APDA), substancję dezynfekcyjną. Stężenie, które hamowało rozwój konidiów badanego szczepu wynosiło 0,03%. Niższe stężenia triaminy opóźniały jedynie ich kiełkowanie, natomiast całkowita dezaktywacja grzybni występowała dopiero przy stężeniu 0,1 %. Po 24 godzinach działania preparatu wnętrze komórki wypełnione było tylko strukturami błoniastymi. Stwierdzono, że preparat użyty w stężeniu 0,05% i 0,1 % powodował gromadzenie się na powierzchni materiału biologicznego drobnych kropelek, oklejających zarówno konidia jak i grzybnie. Wyniki badań wskazują, że praktyczne stężenie preparatu dezynfekcyjnego powinno być ustalane zarówno w odniesieniu do konidiów jak i grzybni.