Przeglądaj {{ collection }} wg Autor "Czkwianianc, Artem"

Teraz wyświetlane 1 - 9 z 9

Badania doświadczalne elementów ściskanych wzmocnionych materiałami kompozytowymi CFRP
(Katedra Budownictwa Betonowego. Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska. Politechnika Łódzka., 2003) Ignatowski, Piotr; Kamińska, Maria E.; Kotynia, Renata; Czkwianianc, Artem
Praca dotyczy problemów wzmacniania smukłych słupów żelbetowych za pomocą materiałów na bazie włókien węglowych (CFRP - Carbon Fibre Reinforced Polymer). Dwuetapowy program doświadczalnych badań obejmował betonowe próbki trzech typów, różniące się kształtem i rozmiarami oraz smukłe słupy żelbetowe. W pierwszym etapie zbadano próbki walcowe o średnicy 150mm i wysokości 300mm, próbki prostopadłościenne o przekroju kwadratowym 100×100mm i wysokości 200mm oraz próbki prostopadłościenne o przekroju prostokątnym 105×200mm i wysokości 200mm, które wzmacniano za pomocą mat i taśm o jednokierunkowym układzie włókien węglowych, stosowanych w różnych konfiguracjach. Badanie miało na celu określenie wpływu stopnia zbrojenia poprzecznego w odniesieniu do kształtu próbek, współdziałania kompozytowego zbrojenia podłużnego w przenoszeniu obciążenia ściskającego, wpływu wstępnego obciążenia próbek przed wzmocnieniem oraz mimośrodu obciążenia. W drugim etapie przeprowadzono badania dwóch smukłych słupów żelbetowych o przekroju prostokątnym (140×250mm) i wysokości 3000mm, wzmocnionych materiałami kompozytowymi. Pierwszy ze słupów został wzmocniony w kierunku podłużnym taśmami CFRP, na obu krótszych bokach przekroju, oraz w kierunku poprzecznym dwiema warstwami maty. Drugi słup wzmocniono w kierunku podłużnym trzema warstwami maty, na obu dłuższych bokach przekroju, natomiast w kierunku poprzecznym sposób wzmocnienia nie uległ zmianie. Słupy obciążano siłą działającą na mimośrodzie początkowym e = 50mm, w płaszczyźnie o większej sztywności. Obydwa słupy zniszczyły się poprzez zmiażdżenie betonu w pobliżu środka wysokości słupa. Maksymalna wartość podłużnych odkształceń w strefie ściskanej wynosiła blisko –6,0‰, a po stronie rozciąganej 3-3,5‰. Maksymalne odkształcenia poprzeczne osiągnęły 10‰. Dokonane pomiary przemieszczeń osi słupa i odkształceń podłużnych wykazały dużą plastyczność słupów, objawiającą się wyraźnym przyrostem mierzonych wielkości w obszarze obciążenia niszczącego.
Badania doświadczalne płaskich i przestrzennych węzłów monolitycznych ustrojów prętowych
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 1995) Czkwianianc, Artem; Kamińska Maria E. Red. nauk.; Godycki-Ćwirko, Tadeusz
W pracy tej przedstawiono badania węzłów belka-słup w monolitycznych konstrukcjach ramowych. Ogółem zbadano 12 elementów płaskich i 4 przestrzenne tzn. z belkami poprzecznymi. Parametrami zmiennymi w badaniach były: • siła normalna działająca na górnej gałęzi słupa - dwie wartości 50 i 225 kN, • stopień zbrojenia na zginanie rygla - Ps= 0.0077 i 0.0127, • ukształtowanie zbrojenia w obszarze węzła elementu - pięć różnych sposobów, • wytrzymałość betonu, projektowana - 20, 35 i 50 MPa. Podczas obciążania elementów były prowadzone pomiary odkształceń na powierzchni betonu, pomiary przemieszczeń osi geometrycznych elementu oraz obserwowano rozwój zarysowania i mierzono szerokości rozwarcia wszystkich rys. Przeanalizowano wpływ ukształtowania zbrojenia, wpływ wytrzymałości betonu i wielkości siły normalnej w górnej gałęzi słupa na zachowanie złączy.
Badania doświadczalne węzłów płytowo-ściennych
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 1995) Urban, Tadeusz; Kosińska, Anna; Czkwianianc, Artem; Kamińska Maria E. Red. nauk.; Godycki-Ćwirko, Tadeusz
Celem badań opisanych w opracowaniu było sprawdzenie efektywności dwóch różnych typów zbrojenia węzłów płytowo-ściennych: tradycyjnego i pętlowego. Badania przeprowadzono na 12 modelach odwzorowujących w skali 3:4 fragment rzeczywistej konstrukcji. W trakcie badań ściana modeli obciążana była siłami osiowymi o 3 różnych wartościach: 0, 50 i 225kN. W pracy przeanalizowano wpływ zbrojenia na sztywność i nośność połączenia. Wszystkie modele uległy zniszczeniu na skutek uplastycznienia zbrojenia. Badania wykazały brak istotnego wpływu kształtu zbrojenia na stan graniczny nośności węzła aczkolwiek zbrojenie pętlowe jest skuteczną alternatywą dla zbrojenia tradycyjnego. Stwierdzono także istotny wpływ obciążenia ściany siłą osiową na sztywność węzła.
Badania monolitycznych węzłów żelbetowych ram portalowych
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa i Architektury. Katedra Budownictwa Betonowego, 1991) Czkwianianc, Artem; Kamińska, Maria; Sułocki, Jerzy. Red. nauk.; Godycki-Ćwirko, Tadeusz
W pracy przedstawiono badania eksperymentalne dotyczące deformacji naroży żelbetowych ram portalowych. W badaniach zastosowano beton o wytrzymałości kostkowej około 25 MPa i stal żebrowaną 34GS. Parametrami zmiennymi były: stopień zbrojenia (0,77; 1,04; 1,32; 1,98%), kierunek obciążenia (momenty zamykające i otwierające), poziom obciążenia przy odciążeniu (0,6P u i 0,9P 0 ). W celu określenia stanu odkształcenia przy każdym przyroście obciążenia mierzono odkształcenia betonu i przemieszczenia na bazach pomiarowych rozmieszczonych na elemencie. Rejestrowano także układ i szerokości rozwarcia rys w samym narożu i przyległych częściach ramion. Badania wykazały, że odkształcenia zależą od kierunku obciążenia i stopnia zbrojenia przekroju. Odkształcenia i przemieszczenia elementów serii „O" (momenty otwierające) były większe niż porównywalnych elementów serii „Z" (momenty zamykające). Wszystkie elementy uległy zniszczeniu na skutek uplastycznienia zbrojenia rozciąganego. W elementach serii „Z" przekroje zniszczenia mieściły się w obszarze samego węzła, a w elementach serii „O" były położone w ramionach w pobliżu węzła. Stwierdzono także, że zasadę zachowania płaskiego przekroju można przyjmować na całej długości ramion badanych elementów.
Badania sprężonych elementów betonowych zespolonych z profilem stalowym
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 2009) Czkwianianc, Artem; Bodzak, Przemysław; Pawlica, Jerzy; Habiera, Elżbieta; Łapko, Andrzej
Badanie dotyczyło problemu współpracy w zginanym elemencie prefabrykowanym betonu sprężonego z profilem stalowym, a następnie zespolenia tak ukształtowanego elementu z nadbetonem. Zastosowanie tego rodzaju elementów przewiduje się w budynkach kubaturowych z silnie obciążonymi podciągami i ewentualnie w obiektach drogowych - mostach, wiaduktach. Badania przeprowadzono w trzech seriach. W serii I zbadano 6 elementów prefabrykowanych o rozpiętości 6,0m i jednakowych wymiarach przekroju sprężonego oraz o takim samym sprężeniu. Różniły się one jedynie przekrojem profilu stalowego. Badania wykazały, że ze względu na zużycie stali, najbardziej racjonalnym, uzasadnionym ekonomicznie, jest zastosowanie stalowego profilu z pasem górnym w postaci 1/2HEB, z pasem dolnym dobrze zakotwionym w strefie rozciąganej i z pionowymi łącznikami z płaskowników stalowych. Pas dolny profilu stalowego winien znajdować się poniżej cięgien sprężających. Takie usytuowanie profilu stalowego zapewnia znaczne opóźnienie pojawiania się rys ukośnych. Udowodniono także, że łączniki pionowe w postaci płaskowników pełnią rolę strzemion pionowych w przenoszeniu siły poprzecznej. W serii Il zbadano 12 elementów, także o rozpiętości 6,0m. We wszystkich elementach zastosowano jednakowy profil stalowy, różniły się one jednak przekrojem betonowym. Przeanalizowano możliwość zespolenia elementu prefabrykowanego z betonem monolitycznym oraz obciążenie elementu prefabrykowanego płytami sprężonymi typu płyty wielootworowe, a następnie zespolenie z nadbetonem. W tej serii w większości belek nastąpiło wzajemne przemieszczenie betonu i nadbetonu. Naprężenia ścinające w styku betonu i nadbetonu, odpowiadające początkowi tego procesu, wynosiły od 1,78 do 2,81MPa. Były zatem bardzo zróżnicowane. Aby zapobiec wzajemnemu przemieszczeniu zastosowano w strefie podparcia żebrowane pręty nagwintowane, których zadaniem było zespolenie obu pasów profilu stalowego. To rozwiązanie okazało się skuteczne. Seria III dotyczyła elementów statycznie niewyznaczalnych. W tej serii zbadano 6 belek dwuprzęsłowych (rozpiętość przęsła 4,0m). W trzech elementach prefabrykowany element był dostosowany do współpracy ze stropem płytowym monolitycznym, w kolejnych trzech był dostosowany do współpracy z płytami prefabrykowanymi i nadbetonem. Jako zbrojenie na moment ujemny w strefie podpory środkowej zastosowano pręty ze stali żebrowanej RB500W. Nośność na zginanie przekroju przęsłowego założono we wszystkich belkach jednakową, zaś nośność przekroju nad podporą środkową w poszczególnych belkach zróżnicowano, stosując różne stopnie zbrojenia. Założono, że jedynym zbrojeniem na ścinanie będą płaskowniki, łączące oba pasy profilu stalowego, przy czym założono stopień zabezpieczenia ścinania równy [wzór]. Założono, że płaskowniki i pręty gwintowane będą też zbrojeniem przenoszącym siłę rozwarstwiającą. Wszystkie belki zniszczyły się na ścinanie w skutek zerwania spoin pachwinowych, przy czym naprężenia ścinające przy zniszczeniu były wysokie i wynosiły od 4,83MPa dla belki 312 do 3,76MPa dla belki 311. Były to zatem naprężenia bliskie wytrzymałości betonu na rozciąganie, bowiem wytrzymałość betonu prefabrykatu wynosiła 5,25MPa, a nadbetonu od 3,80MPa do 4,85MPa. Zgodnie z oczekiwaniami redystrybucja sił następowała po pojawieniu się rys prostopadłych do osi elementu, nad podporą środkową.
Doświadczalne badania monolitycznych ram żelbetowych - strefa skrajnego węzła
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 2001) Bodzak, Przemysław; Czkwianianc, Artem; Ajdukiewicz, Andrzej
Badania objęły 12 ram żelbetowych w kształcie litery H o wymiarach osiowych 3.0x3.0m. Rygiel ram był obciążony dwiema siłami skupionymi, zaś górne gałęzie słupów siłami osiowymi. Parametrami zmiennymi w badaniach były: - stopień zbrojenia rygla 0.0114, 0.0149, 0.0290, - projektowana wytrzymałość betonu fc.cube=35 i 90MPa, - siła normalna w górnej gałęzi słupa 50 i 200kN. Badania wykazały, że w skrajnych przęsłach konstrukcji ramowych, mimo zastosowania zbrojenia zgodnego ze sprężystym rozkładem momentów, po zarysowaniu następuje redystrybucja sił wewnętrznych. Efektem redystrybucji jest zwiększenie momentu przęsłowego, a zmniejszenie momentów w skrajnych węzłach ramy. Na stopień redystrybucji największy wpływ ma siła normalna w skrajnych słupach ram monolitycznych. Im mniejsza siła normalna, tym większa redystrybucja sił. Badania wykazały, że nośność węzła zależy w dużej mierze od zakotwienia prętów głównego zbrojenia rygla w skrajnym węźle.
Konstrukcje z lekkich betonów kruszywowych
(Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne ; Wrocław, 2006) Czkwianianc, Artem; Kamińska, Maria
Nośność przekrojów obciążonych momentem zginającym i siłą podłużną
(Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne ; Wrocław, 2006) Czkwianianc, Artem; Kamińska, Maria
Przedmiotem tego rozdziału jest nośność przekroju zbrojonego obciążonego momentem i siłą podłużną, ściskającą lub rozciągającą. [...]
Skurcz i pełzanie betonów samozagęszczalnych
(Politechnika Łódzka - Wydział Budownictwa Architektury i Inżynierii Środowiska. Katedra Budownictwa Betonowego, 2004) Czkwianianc, Artem; Pawlica, Jerzy; Ulańska, Danuta; Kamińska, Maria E.
Ogółem zbadano 12 betonów samozagęszczalnych o różnych składach w czterech klasach wytrzymałości. Składy betonów różniły się przede wszystkim proporcją między ilością cementu i dodatku. Do wykonania betonów zastosowano cement portlandzki CEM I, cement hutniczy CEM III oraz kruszywo naturalne do 16mm. Jako dodatki stosowano popiół lotny oraz mączkę wapienną. Badanie skurczu prowadzono na próbkach 70x70x280mm oraz 100x100x500mm. Przez 7 dni próbki dojrzewały w warunkach laboratoryjnych, następnie w pomieszczeniu o temperaturze powietrza 20°C i wilgotności względnej 50%. Pełzanie badano na próbkach walcowych 01501300mm, które pielęgnowano i badano w takich samych warunkach. Skurcz końcowy od wysychania wynosił 0.54 + 0.88mm/m i był zbliżony lub nieco większy od obliczonego wg normy jak dla betonów zwykłych. Współczynnik pełzania betonów wynosił 1.1 + 2.4 w zależności od zarobu i był mniejszy niż dla betonów zwykłych. Pełzanie zależało od rodzaju cementu i rodzaju dodatku. Wraz ze wzrostem wytrzymałości i wieku betonu w chwili obciążenia pełzanie było mniejsze. Końcowe odkształcenia pełzania były mniejsze dla betonów z cementem hutniczym niż z cementem portlandzkim. Betony z dodatkiem popiołu lotnego miały mniejsze odkształcenie pełzania niż betony z dodatkiem mączki wapiennej.